در اسیدوز که بدن با حجم بالایی از یون های پروتون مواجه است سعی می کند یون های پروتون موجود در پلاسما را به هر طریق ممکن کاهش دهد؛ بافری کردن در پلاسما نخستین سد مقابله است، دفع کلیوی و . . اگر پروتون ها زیاد باشند، بدن یون های پروتون را به داخل سلول ها می فرستند تا توسط بافرهای موجود در داخل سلول ها که بافر فسفات و پروتئین هستند بافری شوند، اما ورود +H به داخل سلول پتانسیل بار الکتریکی غشاء را به هم میزند؛ برای جبران این به هم ریختگی یون مثبت از درون سلول خارج می شود که این یون همان پتاسیم است؛ به این ترتیب میزان پتاسیم در پلاسما افزایش می یابد که موجب هایپرکالمی می شود. برعکس این قضیه برای آلکالوز صادق است که موجب هیپوکالمی می شود.
نکته کنکوری و مهم: تغییرات پتاسیم و کلسیم با هم هم جهت است، یعنی اگر اسید باعث افزایش پتاسیم پلاسما می شود؛ میزان کلسیم یونیزه پلاسما نیز زیاد می شود و برعکس.
در نتیجه: اسیدوز موجب هایپر کلسمی (↑Ca2+) و هایپرکالمی(K+↑) می شود در آلکالوز برعکس است.
ذخیره قلیایی خون =[HCO3-]
ذخیره قلیایی تام[H2CO3] + [HCO3-] =
در اسیدوز متابولیک تجزیه Gln در کلیه ها افزایش می یابد(منبع اصلی آمونیاک در کلیه ها) و در آلکالوز تجزیه ی اسید آمینه در کبد افزایش می یابد(بدلیل اینکه اوره سازی به بی کربنات احتیاج دارد).
درباره این سایت